این هفته ایالات متحده و متحدینش دور تازه ای از مذاکرات با ایران را آغاز می کنند. این بار با امیدواری بیشتر که نتیجه انتخاب حسن روحانی به ریاست جمهوری و اظهارت مکرر او درباره تمایل دولتش به پایان دادن به بن بست پرونده هسته ای است.
یکی از پیش فرض های اساسی آمریکا در رویکردش در این مذاکرات همواره این بوده که غرب وقت ندارد ولی ایران دارد. به همین دلیل ایالات متحده همواره تاکید کرده که این مذاکرات نمی تواند زیاد طول بکشد. منطق نهفته در این استدلال این است که ایرانیان بیشتر به فکر حفظ برنامه اتمی شان هستند تا حذف تحریم ها. هدف آنها این است که جلوی بدتر شدن شرایط -اقدام نظامی آمریکا یا اسرائیل علیه ایران و یا تحریم های بیشتر- را بگیرند و همزمان به غنی سازی اورانیوم ادامه دهند تا به دستیابی به «ظرفیت ناگهانی» نزدیک و نزدیکتر شوند. (ظرفیت ناگهانی توانایی دستیابی سریع به بمب اتمی است. با وجود اینکه عبارت «سریع» تعریف نشده است و معنای آن هر روز تغییر می کند٬ غالبا به معنی «سریعتر از اینکه غرب بتواند مانع آن شود» تفسیر می شود.)