برای اولین بار پایگاه خبری "almasdar news " در15 اوت 2016 خبر و تصاویر مربوط به استقرار جنگنده بمب افکن های استراتژیک" TU-22M3" و بمب افکن های تهاجمی سوخو-34 روسیه در پایگاه هوایی نوژه همدان را منتشر کرد. متعاقب آن، وزارت دفاع روسیه طی اطلاعیه‌ای خبر مزبور را تایید کرد و از طرف ایران نیز، علی شمخانی ضمن تایید خبر مزبور، تاکید کرد که این همکاری با مصوبه شورای عالی امنیت ملی انجام شده و همکاری ایران- روسیه را در مبارزه با داعش «تا نابودی کامل آن ها» ادامه خواهد داشت. ولی در کمال ناباوری، منابع رسمی ایران و روسیه پس از چند روز از اعلان خبر مزبور، از بازگشت جنگنده ها و توقف فعالیت نظامی از داخل خاک ایران را مخابره کردند. سوال مطرح در اینجا این است : چرا ایران نوژه را در اختیار روس ها قرار داد و چرا این هواپیماها زود خاک ایران را ترک کردند و پیامدهای آن در آینده روابط تهران-مسکو چیست؟
واقعیت این است که روسیه برای حمله به مواضع تروریست ها در خاک سوریه از دو پایگاه هوایی، یکی پایگاه نظامی لاذقیه در سوریه و دیگری پایگاه هوایی"موزدوک" در قفقاز استفاده می کرده است. با توجه به همکاری‌های استراتژیک ایران و روسیه در مورد سوریه و مبارزه با تروریسم، مقامات دو کشور به توافق رسیدند که جنگنده های روسی در نوژه همدان مستقر شوند. این پایگاه، حمله جنگنده‌های روسی از خاک ایران به سوی مواضع داعش را از مسافت دو هزار کیلومتری به حدود 900 کیلومتر کاهش می دهد. بنابراین این موضوع هم صرفه‌جویی اقتصادی و هم امتیاز استراتژیک داشت. از سوی دیگر، حکومت ایران بقای رژیم اسد را از اهداف استراتژیک خود می داند و همکاری نظامی با روسیه را در راستای این اهداف قلمداد می کند. نظر به اینکه، کل نیروهای نظامی ایران زیر نظر رهبری آیت الله خامنه ای فرماندهی می شود و سمپاتی سیاسی رهبری به حفظ منافع ایدئولوژیک-استراتژیک ایران در سوریه بسیار قدرتمند است. از اینرو همکاری استراتژیک ایران با دول همسو با ایران در بحران سوریه به راحتی قابل تحقق است. حال آنکه در قضیه فوق، تصمیم مربوطه توسط نهاد شورای عالی امنیت ملی که تمام نمایندگان ارکان قدرت در ایران در آن حضور دارند اتخاذ شد. پس به طریق اولی، مخالفت با حضور تعدادی جنگنده روسی در ایران که از سوی 20 تن از نمایندگان مجلس مطرح شد مهم نخواهد بود. پس نمی توان پذیرفت که ترک فوری هواپیماهای مزبور از نوژه بخاطر نگرانی روسیه از تشدید مخالفت ها در داخل خاک ایران صورت گرفته باشد.
