آیا ترکیه به سمت جنگ داخلی می رود؟

درگیری بین نیروی امنیت ترکیه و حزب کارگر کردستان "پ ک ک" در دهه ۱۹۹۰ منجر به کشته شدن ۴۰۰۰۰ نفر شد ولی هیچگاه این درگیری ها به جنگی داخلی تبدیل نگردیده بود. اگرچه وقایع خونباری در مناطق مسکونی که اقلیت کرد ترکیه در آن سکونت دارند رخ داده است  ولی به سرعت از گسترش آن جلوگیری شده است.

اولین نشانه های درگیری های بین ترک و کرد در اکتبر ۲۰۱۴در اعتراضات خیابانی خونین به نا آرامی های کوبانی مشاهده شد. در طول ۶ تا ۸ اکتبر کردهای سراسر ترکیه به خیابانها آمدند تا به حاکمیت حزب عدالت و توسعه "آ‌ک‌پ" که مسول حصر کوبانی شهر کرد نشین سوریه  توسط حکومت اسلامی (ISI) بود اعتراض کنند. اعتراضات چند ملیتی در شهرهای با اکثریت ترک همانند قاضی‌انتب با درگیری‌هایی روبرو شد که منجر به گرفته شدن جان چهار نفر گردید. نا آرامی‌ها و مرگ ومیرهای ناشی از آن به ۳۵ شهر گسترش  یافت "در کل شمار آن به ۵۰ شهر رسید" و هزارها ساختمان عمومی و مسکونی، مشاغل، مدرسه ها و وسایل نقلیه نابود شد.

از ۸ سپتامبر ترکیه شاهد حملات بین المللی به کردها بود که این امر از زمان مسلح شدن "پ‌ک‌ک" در ۱۹۸۴ بی سابقه بوده است. موج جنایت پس از کشته شدن ۱۶ سرباز و ۱۴ پلیس  در دو بمب گذاری "پ‌ک‌ک"  در ۶ و ۸ سپتامبر آغاز گردید و به تمام استانهای غیر  کرد نشین  شرقی گسترش یافت. گروه‌های ملی گرا به خیابانها رفته و به شهروندان کرد، صاحبین مشاغل کرد و دفتر حزب دموکرات کرد (ه.د.پ) که سومین حزب بزرگ ترکیه است و در انتخابات۷ جوئن  ۱۷.۱٪ رای و ۸۰ کرسی از ۵۵۰ کرسی مجلس را  به دست آوردند، حمله کردند. دفتر حزب در ۵۶ استان  به سنگ بسته، تخریب و به آتش کشیده شدند. این حملات در ۸ سپتامبر با حمله ۵۰۰ نفر به دفتر مرکزی ه.د.پ  در مرکز شهر آنکارا  به اوج خود رسیدند که این حمله منجر به غارت و به آتش کشیده شدن بخشی از این ساختمان شد.

ملی گرایان ترکیه اعلام کردن که در رسانه های اجتماعی در حال بسیج کردن نیرو های خود هستند ، آنها همچنین به اتوبوسهای بین شهری که در حال حمل مسافر به مناطق کرد نشین بود حمله کردند.  دهها اتوبوس را بر اساس پلاک آنها  یا نام شرکت انتخاب می کردند و با پرتاب سنگ شیشه های آنها را شکسته و برخی را نیز متوقف و مسافرین آنها  را پیاده کرده و مورد اذیت و آزار جسمی قرار دادند. در نتیجه شرکتهای اتوبوسرانی که بین مناطق غربی و دیاربکر (بزرگترین شهر شرقی) کار می کنند در ۹ تا ۱۰ سپتامبر سرویس های خود را لغو کردند تا به این جنایات اعتراض کنند.

کارگران بی کار که از کشاورزی فصلی در سرتاسر کشور امرار معاش می کنند از اذیت و آزار و ضرب وشتم در امان نبودند. همچنین یکی از بدترین جنایت شبانه در  ۸ سپتامبر پرده برداری شد،  در شهر کیرشهیر در مرکز آناتولیا بیش از ۲۰ مغازه کردها که شامل تنها کتابفروشی شهر می شد به آتش کشیده شدند. دفاتر حزب "ه.د.پ" در شهر تخریب شده و وسایل نقلیه عازم جنوب شرقی در ترمینال به سنگ بسته شدند. با توجه به گفته شاهدین مهاجمان که هزاران نفر می شدند لیستی از اهداف خود را در دست داشتند. نماینده کیرشهیر نجاتی سنترک گروههای ضد تروریسم را مسول این جنایت می داند.

قطعا شروع خشمها از "پ‌ک‌ک" از قتل ۳۰ نفر از اعضای نیروی امنیت در دو روز به تحریک کنندگان فرصتی طلایی داد. خوشبختانه حملات ۱۰ سپتامبر به مشاغل و دفاتر احزاب کشته ای در بر نداشت ولی بدون شک این فرصت تا ابد ادامه نخواهد داشت. همانطور که تظاهرات اخیر کوبانی نشان داد خطر روبرویی کردها و ترکهای مسلح در شهرها بسیار واقعی است .

به نظر می رشد  خطر رویارویی همه جانبه رفع  شده است. عضو پارلمانی "ه.د.پ" ادریس بالوکن در ۹ سپتامبر هشدار داد که حملات متوالی و برنامه ریزی شده در دهها شهر را نمی توان یک تصادف در نظر گرفت. وی گفت : " ما به سختی در مناطق خود اقدامات پیشگیرانه انجام می دهیم " هم چنین افزود " همه باید نتایج رویارویی توده ها را در نظر بگیرند". جمعیت کرد های ترکیه ۱۵ ملیون نفر تخمین زده می شود که نیمی از آنها در غرب  ترکیه ساکن هستند. این آمار نشان می دهد که درگیری های قومیتی چقدر می تواند خونین باشد.

دفتر های و ستاد های انتخاباتی "ه.د.پ" هدف جنایات در تبلیغات انتخاباتی ۷جوئن هستند که این موضوع شامل دو بمب گذاری می شود. "ه.د.پ" وجنبش کرد خود را از آمدن به خیابانها دور نگه داشتند. آنها این سیاست را حتی پس از انفجار یک بمب در گردهمایی "ه.د.پ" در دیاربکر در ۵ژوئن که منجر به کشته شدن ۴ نفر و زخمی شدن ۵۰ نفر شد، حفظ کردند. آشوبهای خیابانی کردها در این زمان می تواند شانس کسب حداقل ٪۱۰  رای ها توسط حزب برای راهیابی به پارلمان به خطر بیاندازد.

حزب "ه.د.پ" نیز اگر کردها به تحریک‌ها پاسخ داده و به خیابان‌ها بیایند و در درگیری‌های نزدیک انتخابات ۱ نوامبر شرکت کنند ، این خطر را حس می کنند. شکست  دربیشتر شدن میزان رای از حد اقل رای  نشان دهنده بازگشت " آ‌ک‌پ " به حکومت به عنوان حزب مستقل می باشد.

کار تحریک کنندگان نسبت به انچه در  ۷ جوئن بود ساده تر شد. جنگ با "پ‌ک‌ک" آغازگر اعتراضی به رای ملی گرایان بین "آ‌ک‌پ" و حزب ملی (م.ه.پ) شد که این فعالیت‌ها منجر به خصومت با کردها در خیابان شد. تعجبی ندارد که حملاتی در طول راهپیمایی‌های ایده آلیست‌ها در ۸ سپتامبر  (گروهی نزدیک به م.ه.پ فوق ملی گرا) به کردها انجام گرفته است با فریادهای  " به شهدا احترام بگذارید و تروریسم محکوم است".

دوره های جنگ و صلح  از ۱۹۹۹ بازداری عمومی مردم ترکیه را نسبت به خشونت پایین آورده است و پس از آن ترکها کمتر در مقابل  حملات "پ‌ک‌ک" خویشتنداری می کنند. از سرگیری ناگهانی خونریزی ها و خاکسپاری روزانه سربازان و پلیس‌ها همانند افزایش امید به ایجاد صلح  و در نتیجه حس رهایی که این مساله دیگر تمام شده است به نظر می رسد که آسیب را بیشتر کرده است. این مساله بیشتر دشمنی‌ها را افزایش می دهد.

شکست در متوقف کردن خشونتها در مقابل کردها دو تاثیر عمده بر قشر سرکش دارد. اول اینکه حملات بر علیه "ه.د.پ" منجر به قطع امید کردها از سیاست به عنوان راهی برای اتمام درگیری ها می شود. این به نوبه خود باعث تقویت تمایل به استفاده از خشونت به عنوان ابزاری سیاسی و افزایش تمایلات جدایی طلبانه می شود.

 دوم اینکه غرب ترکیه دیگر برای سرمایه گذاری  کردها امن نیست و همین موضوع موجب افزایش احساس بیگانگی در میان آن‌ها می شود  که همین امر باعث افزایش تمایلات جدای طلبانه می شود. حس بیگانگی در بین کردها تقویت می شود و این باور در آن‌ها به وجود می‌آید که نیروهای امنیتی به اندازه کافی تلاش برای حفاظت آنان نمی‌کنند.