توافق هسته‌ای ایران و ۱ + ۵ که در آخرین ساعات ۲۴ نوامبر در شهر ژنو به امضا رسید امید بخش بود و نشان داد که نظام بین الملل هنوز می تواند از راه‌های دیپلماتیک مشکلات را حل کند. همانقدر که این توافقنامه برای دولت حسن روحانی موفقیت آمیز بود برای دولت اوباما هم یک پیروزی محسوب می شود. اگر تندروی ها و کارهای غیرعقلانی رئیس جمهور پیشین ایران، محمود احمدی نژاد با واقع بینی و عقلانیت دولت روحانی جایگزین نشده بود (به طور کلی تغییر جهت سیاست خارجی ایران اتفاق نمی افتاد) جهان مثل امروز احساس آرامش نمی کرد.
ایران نمونه‌ای است از کشوری که با تغییر رییس دولت تندرو و خیال پردازش توانست طلسم سیاست خارجی‌اش را بشکند. جای امیدواری است که ترس روزنامه نگارانی که کنفرانس ژنو را دنبال می کنند درست از آب در نیاید و توافق هسته ای ایران و شش کشور دیگر قربانی اختلافات آنها بر سر بحران سوریه نشود.
