امضای تفاهم‌نامهٔ «چارچوب قرارداد» یا HOA میان شرکت توتال، شرکت چینی CNPC و پتروپارس ایران، برای توسعهٔ فاز ۱۱ میدان گازی پارس جنوبی، یک تحول مهم در ایران پس از تسهیل تحریم‌ها به شمار می‌رود. در واقع، ایران از زمان خروج شرکت‌های بزرگ اروپایی در سال‌هایی ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ به دلیل سخت‌تر شدن تحریم‌های هسته‌ای، از فن‌آوری روز غربی در بخش صنعت نفت خود محروم شد. با این‌که تفاهم‌نامهٔ چارچوب قرارداد (HOA)، قراردادی الزام‌آور محسوب نمی‌شود، نشانه‌ای است از بازگشت غول‌های نفتی غربی به ایران. قرارداد مذکور به دو دلیل اهمیت نمادین دارد: یک این‌که در تاریخ هشتم نوامبر، یعنی روز انتخابات ریاست جمهوری آمریکا امضاء شد و یادآوری می‌کند که نتیجهٔ انتخابات تأثیری بر تصمیم توتال برای ورود مجدد به بازار ایران ندارد. دوم این‌که ایجاد یک کنسرسیوم متشکل از یک غول نفتی غربی، یک شرکت بزرگ نفتی شرقی و یک شرکت ایرانی، چیزی است که ایران انتظار دارد: فن‌آوری غربی، سرمایه‌گذاری بالقوهٔ چینی‌ها و ظرفیت‌سازی برای شرکت ایرانی.
پرسش این‌جاست که آیا این نشانه، بیانگر نقطهٔ شروع بازگشت شرکت‌های بزرگ نفتی به بازار ایران است؟ واضح است که میادین نفت و گاز ایران با وجود قرار داشتن در منطقه‌ای نفت‌خیز و کم‌هزینه، فرصت خوبی را در این زمانهٔ ارزانی قیمت نفت، در اختیار شرکت‌های بزرگ نفتی قرار می‌دهند. علاوه بر این، پروژه‌های ایرانی ریسک بزرگی از نظر زمین‌شناسی ندارند. بنابراین، ریسک‌های سیاسی و حقوقی بی‌شک عوامل کلیدی مؤثر بر تصمیم سرمایه‌گذاران شرکت‌های نفتی طرف معامله با ایران هستند.
