Türkiye’de elektrik enerjisi üretimi ile çevre duyarlılığı sıkça çatışıyor. Derelerin, ırmakların üstüne kurulan irili ufaklı hidrolik santraller, bir yandan ciddi çevre sorunları yaratırken bir yandan da Güneydoğu’daki binlerce yıllık Hasankeyf örneğinde olduğu gibi tarihi, kültürel varlıkları sular altında bırakacak bedeller içeriyor. Kömür santralleri filtre kullanma maliyetinden kaçmak için hükümetten kolaylıklar sağlarken, zehir kusan bacalar insan sağlığını ciddi biçimde tehdit ediyor. Kurulu gücün çok altında bir üretim gerçekleşirken, bu kadar yatırım neden yapıldı soruları daha yüksek sesle soruluyor. Dahası, bu yatırımları yapmak için dövizle borçlanan firmalar bunalımda ve hükümetten, bankalardan yardım talepleri hızla yükseliyor. Abartılı büyüme tahminlerine dayandırılan bir kısmı ithal, bir kısmı çevre sorunu yaratan yerli kaynaklarla üretim yapan santraller, yavaşlayan, küçülen ekonominin enerji talebinin düşmesi sonucu zor zamanlar yaşıyorlar.
Yıllık ulusal geliri 750-800 milyar dolar dolayında olan Türkiye’nin yıllık enerji tüketimi 140-145 milyon TEP (bir ton ham petrolden elde edilen enerji) dolayında ifade ediliyor ve bu enerji ihtiyacının dörtte üçlük kısmı ithal ediliyor. Enerji yönünde ağır bir dışa bağımlılığı var Türkiye’nin. Enerji ithalatı faturası, ülkedeki büyüme temposuna ve dünya enerji fiyatlarının seyrine bağlı olarak değişmekle birlikte son yıllarda 43 milyar dolar dolayında. Bu, ülkenin yaptığı toplam ithalatın yüzde 20’sinden fazla. Başka bir ifade ile Türkiye, ithalatının beşte birini sadece enerjiye, özellikle petrol ve doğal gaza ayırıyor. En önemli tedarikçileri ise Rusya ile İran.
