ظهور اعتدال گرایان در ایران

از زمان انقلاب ۱۳۵۷ و بخصوص در ۱۶ سال اخیر، "جناح گرایی" یکی از خصوصیات فضای سیاسی داخلی ایران بوده است. این پدیده بعد از پیروزی جناح چپ انقلاب تحت عنوان جدید «اصلاح طلبان» در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۷۶ شدت گرفت. در طول هشت سال ریاست جمهوری سید محمد خاتمی از ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۴، جناح راست انقلاب تحت عنوان جدید «اصولگرایان» یا در اصطلاح غرب «محافظه کاران»، به شدت منزوی شد ند. سید محمد خاتمی با اینکه با این جناح گرایی موافق نبود، نمی توانست جلوی موج تغییرات توسط دولت متشکل از اصلاح طلبان را بگیرد. همین مسئله باعث انزوا و دلخوری اصولگرایان از تجربه حکومت اصلاح طلبان شد.

پیروزی غافلگیر کننده نامزد اصولگرا، محمود احمدی نژاد، در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۴ موج را علیه اصلاح طلبان برگرداند. این بار پاکسازی اصلاح طلبان از دولت به سرعت و شدت بیشتری صورت گرفت، شروع دوره جدیدی از سلطه یک جناح بر دولت برای هشت سال آینده.