Son iki yılda Türk dış politikası ve Türkiye’nin uluslararası sistem içindeki yeri konusunda hem ulusal hem de uluslararası basındaki tartışmalar epey artmış durumda. Bu tartışmaların da dönüp dolaşıp bir şekilde Türkiye’nin NATO üyeliğine geldiği görülüyor. NATO üyeliği, kimine göre Türkiye’nin bağımsızlığını ve hareket esnekliğini kısıtlayan ve mutlaka Türkiye’nin kurtulması gereken bir “pranga”; kimine göre ise Türkiye’yi 62 yıldır Batı bloğunda tutan hayati önemde bir “çapa.” Bu nedenle, hem Türkiye’nin uluslararası toplumdaki algılanış biçiminin nasıl değiştiğini anlamak hem de iç siyasetteki Türk dış politikasına yönelik tartışmaları analiz etmek için Türkiye’nin NATO üyeliği konusundaki tartışmalara bakmak oldukça faydalı.
Türkiye’nin NATO ittifakındaki batılı müttefikleri ile ortak karar alma ve alınan kararları uygulama konusunda son dönemde büyük sıkıntı yaşadığı gözlenmekte. Örneğin, Washington merkezli Demokrasilerin Savunulması Vakfı Başkan Yardımcısı Jonathan Schanzer “Türkiye’yi NATO’dan tekmeleme zamanı geldi mi?” başlıklı değerlendirmesini şu cümleler ile bitiriyor: “AKP yönetimindeki Türkiye artık kaybedildi. AKP’nin Türkiye’si artık ne NATO için ne de IŞİD’e karşı mücadele için bir müttefik.”
