اظهارات مقام‌های ایرانی در مورد قصد تهران برای ورود به بازار گاز اروپا، کماکان بخشی از یک بازی سیاسی است که مقام‌های جمهوری اسلامی به آن می‌پردازند تا غرب را به برداشتن هر چه بیشتر تحریم‌ها و برقراری مجدد ارتباط با ایران، ترغیب کنند. با این حال، به نظر می‌رسد که چنین اظهاراتی تا امروز بیشتر بر رفتار دولت روسیه و شرکت‌های هیدروکربن این کشور اثر داشته تا شرکت‌های اروپایی.
مقام‌های ایرانی از دهه ۱۹۹۰ میلادی به کشورهای اروپایی وعده داده‌اند تا وابستگی آنان را به گاز روسیه کاهش دهند. بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۵، تحریم‌های بین‌المللی مهم‌ترین مانع بر سر راه اجرای پروژه‌هایی بودند که قرار بود گاز ایران را به بازار اروپا برسانند. شرکت‌های اروپایی به دلیل هراس از تحریم‌های غرب، جرئت افزایش حضور (بیش از حدِّ مذاکره و حرف) را در بخش نفت و گاز ایران نداشتند. با این وجود، پذیرش برجام و آغاز رفع محدودیت برای همکاری با ایران، به وضوح مشخص کرد که ریشهٔ مشکل تنها در تحریم‌ها نبود، بلکه می‌توان آن را در زیرساخت‌های انرژی ایران جست‌وجو کرد. گاز طبیعی ایران در میان مدت به بازارهای اروپا نخواهد رسید.
