زنان ایرانی چه در دوران قبل و چه بعد از انقلاب ۱۳۵۷ از وجود قوانین تبعیض آمیز رنج برده اند. دلیل اصلی بر توجیه این قوانین تبعیض آمیز، مبتنی بودنشان بر شریعت، یا قانون اسلامی است و از این جهت نمی توان و نباید آنها را مورد مناقشه قرار داد. طی دهه ها زنان ایرانی تلاش کرده تا ثابت کنند که قوانین اسلامی به خودی خود زنان را مورد تبعیض قرار نمی دهند بلکه هنجارها و سنت های پدر سالار که وارد قوانین اسلامی شده اند، زنان را از دستیابی به حقوق برابر محروم می کنند.
برای این زنان مشکل نابرابری ناشی از سنت و تناقضات درونی بین آنچه مطلوب شریعت و هنجارهای جوامع مسلمان است، می باشد. آنها تاکید می کنند فقه که تفسیر مضیق از مطالب قانونی موسع اسلام است، به حقوق زن صدمه می زند. فن درگیر کردن فقهای اصلاح طلب جهت ارائه تفسیرهای متفاوت از اسلام روشی بسیار موثر برای بالا بردن آگاهی عمومی از ریشه این قوانین تبعیض آمیز بوده است.