Türkiye’de son dönemde gözle görülür bir “II. Abdülhamid Han’ın ihyası” trendi yaşanıyor. İmparatorluğu 1876-1909 yılları arasında tek başına yöneten muktedir Osmanlı padişahının ismine yalnızca hükümet yanlısı basında çıkan bir dizi yazıda değil, sosyal medyada yapılan sayısız paylaşımda ve muhtelif konferans ve panellerde de rastlanıyor. Hatta Meclis Başkanı İsmail Kahraman tarafından Dolmabahçe Sarayı’nda “Doğumunun 174. Yılında Sultan II. Abdulhamid Han ve Dönemi” başlıklı bir sempozyum dahi düzenlendi. Kahraman, Osmanlı Padişahı’ndan, “yönümüzü tayin edecek bir pusula, önümüzü aydınlatacak bir meşale” diye söz etti.
Türkiye’deki muhafazakar iktidarın Sultan II. Abdülhamid Han’a duyduğu bu ilgi şaşırtıcı değil aslında. Son etkin Osmanlı Padişahı olarak da anılan, Sultan II. Abdülhamid, Türkiye’deki İslami çevreler için onyıllardır kültürel bir simge olagelmiştir. Örneğin ünlü İslamcı şair Necip Fazıl Kısakürek, hem dindarlığı hem de dünyanın dört bir yanındaki Müslümanları savunmasıyla Halifeliğin hakkını veren bir sultan olduğu için II. Abdülhamid Han’dan “Ulu Hakan” diye bahseder. Osmanlı Devleti iflasın eşiğindeyken Filistin topraklarını Siyonistlere satmayı reddetmesi başlı başına bir efsane olmuştur. Bir başka deyişle, Sultan II. Abdülhamid’in tarihi bir ilham kaynağı olarak Atatürk’ün muhafazakar veya İslamcı bir alternatifi olduğu söylenebilir.
