یکی از دوستانم که روز یازدهم سپتامبر در نیویورک بوده به من گفت که در روزها و هفته های بعد از آن حمله، کاملا مشهود بود که شهر، روح خودش را از دست داده بود. گرچه چیزی که حالا در تل آویو روی می دهد به سختی با حمله یازده سپتامبر قابل مقایسه است اما خیابان های این شهر حالا حس بدی را منتقل می کنند، انگار چیزی دارد روح سرزنده همیشگی تل آویو را می خورد و از بین می برد. اینجا حالا شهری است در اضطراب. بله، این شهر هنوز فعالیت دارد اما آستانه تحملش رو به لبریز شدن است.
هنگامی که روز هشت ژوییه، نخستین راکت ها به سوی تل آویو شلیک شدند به نظر می رسید که این شهر انگار می تواند اعتماد به نفس پیشینش - که آن را از واقعیت های تلخ خاورمیانه محافظت کرده بود -همچنان حفظ کرده باشد. تل آویو با حملات راکتی بیگانه نیست. این شهر در سال ۲۰۱۲ و همزمان با عملیات «ستون دفاعی» زیر آتش قرار داشت. در آن موقع، تل آویو حملات را با نوعی اعتماد به نفس که حالا کمتر اثری از آن باقی است به سخره می گرفت. چیز بدی هم نبود. این ظرفیت که مردم تل آویو می توانند در هر شرایطی حتی در مواقع بحرانی از زندگی لذت ببرند یکی از جنبه های زیبای زندگی در اینجا است، نکته ای که باعث شده خیلی ها تل آویو را «تنها شهر واقعی اسرائیل» بدانند.
